|      ادگار الن پو، با آن پیشانی بلند و نگاه نافذی که از نبوغ نامتعارفش خبر می‌داد، طی دهه‌های 1830 و 1840 شهرت و جایگاهی هم‌سنگ ستاره‌های راک قرن بیستم پیدا کرده بود. داستان‌های گوتیک او شاهکارهایی از این گونۀ نوشتارند و شهرتش را بیش از همه وام‌دار خلق و تحریر آنهاست. اما قصه‌های معمایی‌اش، با آن محاسبات و استدلال‌های دقیق و هوشمندانۀ بازرس جنایی که مو لای درز منطقش نمی‌رود، اساساً اولین نمونه‌های داستان کارآگاهی مدرن‌اند. درعین‌حال پو از شور و جنون شاعرانگی دورۀ رمانتیسم هم بی‌بهره نبود. او را بیش از همه به داستان‌های ترسناکش می‌شناسند، قصه‌هایی رازآلود، غریب و درعین‌حال عمیقاً گیرا با راوی‌هایی عموماً بی‌نام به‌سان اشباحی که اینجا دیگر نه با منطق بلکه از خلال کلنجار با یأس و سرخوردگی و جنون و خوفِ مرگ مرزهای واقعیت و رؤیا، شعر و نثر، و عقل و احساس را مخدوش می‌کنند.