| ایدۀ تاریخ ـ طبیعی، حیاتِ ابژه را که همان تخریبِ آن توسط امرِ کلی است، به نمایش می‌گذارد و فرآیندِ تاریخی را به نوعی تجربه بدل می‌کند. در این معنا، مفاهیم رسالتِ آشکار ساختنِ خشونتی را بر دوش می‌کشند که امرِ کلی بر امرِ خاص یا جزئی روا داشته است. فلسفه باید شکلِ بیانِ رنج را به خود بگیرد، تا بتواند رنجِ جهان را در قالبِ زبان بریزد. وحدتِ کاذبی که امورِ خاص را ذیل یک تمامیت گردهم می‌آورد، رنجِ سرکوب را در خود حمل می‌کند. ضرورتِ به زبان آوردنِ این رنجِ، شرطِ امکانِ هر حقیقتی است.
اخبار و مقالات مرتبط با این کتاب: