جوزف کنراد
تئودور کنراد نالچ کورزینوسکی در سال ۱۸۵۷ در دشتی حاصلخیز بین لهستان و روسیه که زمانی بخشی از خاک لهستان بود و سپس جزو روسیه شد متولد شد. آپولو کورزینوسکی، پدر کنراد، شاعر و مترجم ادبی از زبان‌های انگلیسی و فرانسه بود و جوزف در بچگی رمان‌های انگلیسی را به زبان‌های فرانسه و لهستانی پیش پدرش می‌خواند. پدر کنراد که تعلیم او را به عهده گرفته بود در سال ۱۸۶۹ به مرض سل درگذشت. جوزف را به سوئیس، نزد دایی‌اش فرستادند. جوزف در سال ۱۸۷۴ به فرانسه رفت و دریانوردی آموخت. در فرانسه با محافل زیادی آشنا شد. در همین مدت ارتباط خوبی هم با دریانوردان داشت و چیزی نگذشت که دیده‌بان قایق‌های راهنما شد. کارگرانی که در کشتی دید و کارهایی که به او تحمیل کردند، همه زمینه‌ای برای جزئیات درخشان رمان‌هایش شد
در اواسط دههٔ ۱۸۷۰ به کشتیرانی تجاری فرانسه پیوست. پس از مدتی عضو کشتیرانی تجاری بریتانیا شد. کنراد ۱۶ سال در کشتیرانی تجاری بریتانیا کار کرد و به مشاغلی از ملوانی گرفته تا دستیار ناخدا مشغول بود. او بهترین آثارش، مثل «دل تاریکی» را در سال‌هایی نوشت که روی رود کنگو کار می‌کرد و تجربهٔ دهشتناک کنگو و مشاهدهٔ عواقب استعمار دیگر رهایش نکرد، طوری که تأثیر عمیق آن را در فضاسازی و مضمونِ همهٔ آثاری که بعد از آن نوشت می‌توان مشاهده کرد.
کنراد پس از دهه‌ها نوشتن و انتشار آثارش همچنان در فروش توفیق چندانی نداشت. این عدم توفیق تا سال‌ها ادامه داشت، به‌خصوص که اروپا درگیر اولین جنگ جهانی شده بود. این بی‌محلی‌ها کار او را به افسردگی و انزوا کشاند تا سرانجام در ماه اوت 1924 بر اثر درد سینه و تنگی نفس به بستر افتاد و چند روز بعد، به‌علت غفلت و بی‌توجهی پزشکان، از دنیا رفت.
از آثار جوزف کنراد می‌توان به قلب تاریکی، طوفان دریایی، کاکاسیاه کشتی نارسیسوس و مرز سایه اشاره کرد. از جوزف کنراد در نشر بیدگل رمان فریای هفت جزیره با ترجمۀ فرزانه دوستی منتشر شده است.